Het eerste weekje stagelopen zit er op!

Lieve allemaal🙋‍♀️,

Ten eerste wat een leuke reacties allemaal, vind ik echt heel leuk om te lezen!☺️

Waar moet ik beginnen? We hebben deze week zoveel gedaan en zoveel gezien, het liefst vertel ik jullie alles tot in de detail.

Laat ik maar beginnen bij waar ik geëindigd was, afgelopen maandag.

Maandag was onze laatste vrije dag dus zijn wij lekker wezen shoppen in IloIlo. Hier is een groot overdekt winkelcentrum met veel dezelfde winkels als in Nederland zoals H&M, forever 21, timberlands, the north face, levi's etc. Aangezien ik (hoe kan het ook anders) een aantal kleding stukken vergeten was mee te meenemen heb ik het daar maar gekocht. In de avond hebben we heerlijke pizza gegeten bij de pizzahut en met de taxi weer naar huis. 👜👛🍕

Op dinsdag was er een algemene opening van de nieuwe maand (geloof ik) met de burgemeester. Hier komen altijd een hoop bewoners naar toe en worden de belangrijkste zaken besproken. Ook werd iedereen die in de maand Mei jarig is gefeliciteerd. Aangezien wij hier nog wel een tijdje zitten, moesten wij ons ook voorstellen aan iedereen, in de volle warme zon! 

Na de opening van de nieuwe maand zijn wij voor het eerst in het ziekenhuis geweest. Het ziekenhuis zit aan het gebouw van de burgemeester vast aan de achterkant. Het is een klein maar druk ziekenhuis. Ik weet niet zo goed of je het een ziekenhuis kan noemen, hier noemen ze het een medical clinic. 

In het ziekenhuis word je opgevangen op de consultation. Hier word de lengte, gewicht, bloeddruk en temperatuur gemeten. Mensen komen hier voor een check-up of omdat ze klachten hebben. Als de dokter ze moet zien krijgen ze een nummertje waarmee ze opgeroepen worden. Er is een kraamafdeling met een post partum room (waar je ligt na de bevalling) een kamer voor de bevalling en een kamer als je opgenomen word vanwege dat er iets niet goed is. Er is een eerste hulp afdeling waar je kan komen voor wonden of ernstige klachten. Wat ik wel gek vond is dat er zelfs een tandarts in het ziekenhuis zit. Dit ben ik in Nederland niet gewend. Er zijn drie kamers waar de artsen terecht kunnen. Aan de achterkant is een speciale ingang voor tuberculose patiënten. Hier word er een test gedaan of de patiënten dit ook daadwerkelijk hebben en worden de medicijnen hiertegen uitgereikt. De medicijnen worden maar voor een maand meegegeven terwijl deze voor zes maanden nodig zijn. Dit doen ze om er zeker van te zijn dat de patiënten terug komen om te kunnen observeren.

Voor de rondleiding kregen we een uitleg van Dr. Jessel.🏩👩‍⚕️

Eenmaal terug bij het huisje ben ik met Hans een rondje gaan lopen. Langs de zee die 150 meter van ons huis vandaan ligt. Hiervoor moesten we door een arm krottenwijkje. De mensen die daar wonen zijn zo lief, ze gaan een gesprek met je aan en kijken tegen je op omdat je blank bent. Hier wonen allemaal vissers. Bij één familie werden we naar binnen gevraagd. Ik schrok ervan wat ze daar hebben, geen toilet, geen douch maar wel een keuken. Ze hebben geen bed of matras, eigenlijk liggen ze op een houten bodem met een hele familie. Ik vraag me af of iedereen wel plek heeft om te slapen... Hier hebben we gedroogde vis meegekregen. Buiten de huisjes hebben ze een net hangen waar ze de vis op laten drogen. Terug bij het huisje heeft Niño de vis voor ons gebakken, super lekker!!

Op woensdag was onze eerste echte stagedag... super spannend natuurlijk want wat konden wij allemaal verwachten?

Ik ben begonnen met meekijken bij de consultation, dit was erg interessant, het viel me gelijk op dat veel mensen ondergewicht hebben en een lage bloeddruk. Dit lijkt bijna normaal hier. Daarna hebben wij bij de dokter gezeten en deze had drie patiënten die astma blijken te hebben, ze vertelde ons dat dit vaak voor komt in de Filipijnen. Op de eerste hulp hebben we meegekeken met het uitspoelen van een oog. Ook is er een klein meisje van drie jaar binnengebracht. Zij is gekrabd door een kat en moest een tetanusprikje krijgen. Eerst werd een lichte dosis onder de huid van haar onderarm gespoten. Dit om te kunnen observeren of ze er tegen kan. Toen  ze de spuit zag begon ze heel hard te schreeuwen en huilen, ze wilde niet stil blijven zitten. Ik heb haar toen geholpen door haar arm stil te houden. Hierna was ze natuurlijk heel boos op mij. We besloten om met haar een tekeningetje te maken aangezien ze nog 13 minuten moest wachten om te kijken of ze er tegen kon. In het begin vond ze dit een beetje spannend maar uiteindelijk heeft ze er een mooie tekening van gemaakt! Toen de 13 minuten voorbij waren was alles goed alleen moest ze nu een hele dosis krijgen in haar bovenbeen. Hierbij begon ze ook weer te schreeuwen. Gelukkig is alles goed gekomen met haar!💉💊

Om half 1 waren we klaar in the medical clinic. Om 2 uur gingen we naar de 'help acitivity home and activity center'. Dit heeft Janice, onze stagebegeleider, samen met twee vriendinnen opgezet speciaal voor kinderen/volwassen met een verstandelijke beperking. De oudste die daarbij aanwezig was is 32 jaar oud en de jongste geloof ik 6. Zij geven met z'n drieën op maandag en woensdag les van 14-16uur. Er word geoefend met schrijven en lezen, voor zover mogelijk en spelletjes gespeeld. We werden heel leuk ontvangen met voor iedereen een roosje. Ook hebben ze speciaal voor ons een liedje geoefend. Er zijn veel foto's gemaakt met deze kinderen. Hierna was het tijd om naar huis te gaan en alles even te laten bezinken.

Op donderdag zijn we gelijk naar de kraamafdeling geroepen. In de nacht van woensdag op donderdag zijn er twee baby'tjes geboren, allebei jongetjes. Gelukkig is alles goed gegaan bij zowel de moeder als de baby. Aangezien de moeders best wel jong waren (20 en 24) en al meerdere kinderen hadden (4 en 3) krijgen ze een 'family planning'. Bij een family planning word er gepraat over het gebruik van anticonceptiemiddelen en hoe je voor een baby moet zorgen. De meeste handelingen word betaald door de overheid in dit ziekenhuis, behalve de screening van een baby. Dit kost ongeveer 650 peso en dat is 13 euro.Hierna konden wij meekijken met besnijdenissen van jongens. Er waren voor 20 besnijdenissen gepland, wij hebben er met drie meegekeken. Heel akelig om te zien. Alle jongens krijgen hier een besnijdenis omdat dat bij de cultuur hoort, de hygiëne hier is niet op en top zoals in Nederland. Wij zijn uitgenodigd voor de bruiloft van dr. Palmos op 30 juni, dit word groot gevierd met de filipijnse tradities, meer informatie hierover volgt dan wel...

In de pauze hebben wij Filipijnse BBQ kippenpoten gekregen van de dokter. Dit smaakte echt heerlijk!🍗🍗 Super lief dat ze dit voor ons heeft gekocht. Aan het eind van de dag is Hans gekomen en hebben wij een uitleg gekregen over HIV en aids van een werknemer uit het ziekenhuis. Dit was erg uitgebreid en heel interessant vooral omdat wij hier van school voorzichtig mee moeten zijn.

In de avond zijn wij uitgenodigd bij de oom en tante van Janice, zij wonen in Amerika en komen één of twee keer per jaar voor één maand op vakantie naar de Filipijnen. Ze hadden heerlijk voor ons gekookt en de hele familie was erbij, super gezellig! Zij wonen naast Janice in een soort kasteel, zoooo groot en mooi huis! Hier zijn wij uitgenodigd voor de bruiloft van de broer van Janice voor aanstaande donderdag, het is een simpele bruiloft voor het gemeentehuis waarbij er alleen met de familie gegeten word. De grote bruiloft komt over één á twee jaar. Heel veel zin in!

Deze ochtend hebben Janice en Hans contact gehad met een ziekenhuis in Guimbal om daar stage te lopen. Dit omdat het andere ziekenhuis best klein is en je anders met z'n vieren misschien wel niks te doen hebt. We horen aanstaande maandag of dat dit door kan gaan! Als het doorgaat dan beginnen Imke en ik daar volgende week als eerste.  Dit is een groter ziekenhuis met meerdere afdelingen.

Op vrijdag zijn Imke en ik begonnen op de tuberculose afdeling. Hier hebben we gepraat over de gevaren en hoe vaak het voor komt, want hoe kom je erachter wanneer iemand tuberculose heeft? Dit hebben wij onder de microscoop mogen bekijken. 🔬De verpleegkundige die dit onderzoekt doet ook de screenings bij de baby's. Op het moment dat wij met haar aan het praten waren werd ze gevraagd om een screening te doen. Wij mochten hierbij mee kijken, ook dat was interessant om te zien.

Hierna hebben wij bij de tandarts meegekeken, hij had een dag waarop allemaal kinderen kwamen. De tandarts word ook betaald door de overheid. De kinderen kregen allemaal fluoride op hun tanden, dat kunnen alle kinderen tussen de 6-11 jaar krijgen.

Hierna hebben wij met de lunch noodles gegeten en lokale donuts, hier zit een soort appelsausje in. Na de pauze kregen wij van het personeel in het ziekenhuis icecandy. Dit is een zakje gevuld met fruit en sap, in de mijne zat ananas, avocado en kokos. Het is wel even wennen want het fruit is omgevormd naar jelly's.

Hierna hebben wij een rondleiding gekregen door de ambulance, ze hebben drie ambulances gedoneerd gekregen uit Amerika en Korea als ik me niet vergis. Deze zagen er echt heel mooi uit! Maar natuurlijk wel heel anders dan in Nederland.

Na het werken was er een verjaardagsviering van een verpleegkundige in het ziekenhuis, hier waren wij ook welkom! Er werden veel foto's genomen en er was heerlijk gekookt! Iedereen is zo gastvrij hier, ik blijf me erover verbazen.

Op zaterdag was het de grote dag! Er waren ongeveer 60 jongens voor een besnijdenis uitgenodigd en wij mochten helpen/ dit zelf doen. Nou en of ik dit wilde doen! Er waren uiteindelijk iets meer jongens aanwezig die dag. Bij de een werkte de plaatselijke verdoving heel goed en bij de andere moest er een beetje bij gespoten worden. Alle jongens worden besneden als ze de leeftijd 9-15 jaar hebben. Als je hier details over wilt horen moet je mij maar even privé een berichtje sturen hihi.

Ik vond het heel spannend! Maar ik heb het wel gedaan en ik ben heel trots op mijzelf! Het is hier heel normaal dat zowel de dokter als verpleegkundige besnijdenissen doet, dit word tijdens de eerste stage al geoefend. Ik trilde heel erg door alle zenuwen maar werd heel goed en fijn begeleid door dokter Jessel. Ik was door het trillen natuurlijk wel bang dat het mis zou gaan haha.

Na alle besnijdenissen zijn we met z'n allen en dokter Jessel, Julie-Ann(verpleegkundige) en Janice ergens wat gaan eten en drinken. Een heel schattig tentje. Het valt mij op dat er nog veel Amerikaanse gewoontes achter zijn gebleven van alle jaren dat ze hier zijn geweest. Je kunt overal wel pancakes, wafels of frietjes krijgen.

Voor nu zijn wij een paar daagjes vrij en hoeven we woensdag pas weer te beginnen met stage lopen. We hebben een hele hoop tips gekregen van mooie plaatsen die wij moeten bezoeken. Hier gaan wij denk ik even wat onderzoek voor doen haha..🌏🏝

Ik heb al acht foto's toegevoegd op deze site, ik weet alleen niet zo goed hoe ik dit kan koppelen aan mijn verslag, ik zal (als de wifi het toelaat) weer een aantal foto's plaatsen!📸

Liefs, 

Annemijn.