Eindelijk weer een berichtje van mij!

Lieve allemaal🙋‍♀️,

Ik heb al een hele tijd niks meer van me laten horen. Ik heb het druk gehad met stage lopen, vakantie vieren en tussendoor nog rust proberen te vinden voor mezelf. Het is er allemaal een beetje bij in geschoten... helaas.😔 Ik heb al meerdere keren de vraag gekregen wanneer er eindelijk weer een blog van mij aan komt. Tussendoor heb ik nog last gehad van heimwee. Ik had van te voren niet verwacht heimwee te krijgen, normaal gesproken red ik me heel goed zelf zonder ouders. Maar goh wat zou ik graag een knuffel van mama willen af en toe. Ik heb het hier nog steeds heel erg naar mijn zin! Ik geniet van het werken, word verliefd op elke baby die ik zie en de omgeving blijft mij verbazen dag op dag.😍

Aangezien deze blog over een langere periode gaat zal ik de momenten beschrijven die mij het meeste zijn bij gebleven.

Imke en ik zijn begonnen met stage lopen in het ziekenhuis in Guimbal. Dit was een erg interessante stage waar we veel mooie maar ook heftige momenten hebben gehad. Wij zijn begonnen  op de delivery room/ operation room waar we drie dagen hebben meegekeken en hierna hebben wij drie dagen op de emergency room meegekeken.

Op de eerste dag mochten we al direct mee kijken met een operatie. Een moeder van acht kinderen die gesteriliseerd werd. Bij binnen komst van de operatie kamer was het voor imke en mij niet helemaal duidelijk wat er precies ging gebeuren, wij dachten eerst te begrijpen dat de placenta nog in de buik zat aangezien ze de dag ervoor bevallen was. Van te voren kregen imke en ik speciale kleren aan en moesten we onze handen schrobben met betadinezeep om schoon te zijn. Dit doet al het personeel als ze de operatie kamer binnen komen. Dat er daarna op de telefoon word gezeten (wat niet helemaal hygiënisch is) is een kleine bijzaak. Er word een vrolijk muziekje op gezet om zowel de patiënt als het personeel te laten kalmeren en relaxen. Tijdens de operatie word eigenlijk niet veel naar de patiënt om gekeken, vaak weten ze niet hoe oud de patiënt is of hoe het met hem/haar gaat. Ik had een beetje medelijden met de vrouw. Ze was net voor de achtste keer moeder geworden en werd de volgende dag gelijk gescheiden van het kind om een operatie te krijgen. Ze had tranen in haar ogen en ik begreep ook niet waarom er vrolijke muziek op gezet werd, in mijn ogen was dit geen gebeurtenis om te vieren met vrolijke muziek. Aangezien het vroeg in de morgen was en ik me dan meestal niet top fit voel werd ik tijdens de operatie niet helemaal lekker. Zoveel indrukken terwijl ik eigenlijk nog maar net binnen was.

Na deze operatie konden we even twee minuten zitten en toen kwam er al een vrouw binnen om te bevallen. Gelijk werd er aan ons gevraagd of wij deze bevalling wilden doen. Aangezien ik nog nooit in het echt een bevalling heb gezien of meegemaakt wilde ik liever de eerste keer kijken en misschien de tweede keer ondersteunen. Wij werden er namelijk van verzekerd dat wij meerdere bevallingen zouden zien. Het was een bijzondere ervaring om deze bevalling te zien en er werd een gezond meisje geboren genaamd Lindt Emerald.👶🏽 Tijdens de bevalling komen meerdere mensen in en uit gelopen, dit lijkt heel normaal. Echt privacy heb je zo niet. De baby word de eerste anderhalf uur op de borst van de baby gelegd, dit word gedaan om een band te creëeren tussen moeder en baby. Als een vrouw aan het bevallen is in dit ziekenhuis is het niet toegestaan om man, moeder of iemand anders mee te nemen. Dit is een regel van het ziekenhuis, het kan namelijk voorkomen dat er meerdere bevallingen tegelijk bezig zijn en dan is er geen plek voor familie. Er is namelijk maar één delivery room waar twee tafels staan waar vrouwen op kunnen liggen om te bevallen. Het is wel eens voorgekomen dat er vier vrouwen tegelijk aan het bevallen waren, hiervoor zijn toen twee extra stretcher bedden gekomen.. 

Bij de eerst volgende zwangere vrouw die binnen kwam mocht ik de bevalling doen.🤰 Wauw wat was ik zenuwachtig, van alle zenuwen kreeg ik bijna de handschoenen niet aan. De moeder is 21 jaar en dit was haar eerste kindje. Als ik eraan terug denk word ik weer helemaal trots op mezelf! Wat was dit een mooie ervaring! Ik werd heel goed begeleid want ik had echt geen idee wat ik allemaal aan het doen was.🤷‍♀️ Toen het hoofdje eruit was moesten we haar eruit trekken. Ik trok zachtjes, bang om het meisje pijn te doen of te verwonden. Uiteindelijk werd ik daarbij geholpen omdat ik niet zo goed wist hoe hard je kan trekken en ik dit zelf ook niet normaal vind om te doen. Ik weet natuurlijk niet of dit in Nederland ook zo gebeurt maar ik hoop het niet.. de baby voelde heel glibberig aan en zodra ze geboren was heb ik haar op de buik van de moeder gelegd. De adrenaline gierde door mijn lijf. De verpleegkundige vertelde me dat ik de navelstreng moest voelen. Ik begreep niet zo goed wat ik moest voelen maar ik voelde de hartslag heel erg goed! Ik wist ook niet zo goed of het nou de bedoeling was dat ik de hartslag zou gaan tellen. Gelukkig heeft ze het zelf ook nog even na gevoeld. Hierna mocht ik de klem op de navelstreng zetten en deze afknippen. Aangezien Janice een Nederlandse man heeft wist ze dat in Nederland de vader dit doet. Ze maakte daarom gelijk een grapje dat ik nu de vader van de baby ben.🤱 Terwijl imke de babycare deed mocht ik nog helpen met de placenta te verwijderen. Hierna volgde het schoonmaken van de moeder. Dit zag er allemaal erg pijnlijk uit. Maar wauw wat een ervaring was dit!! Aangezien de moeder gehecht moest worden moest er gewacht worden op de dokter. Het duurde gelukkig niet heel lang voor dat de dokter tijd had. Ik mocht assisteren aangezien ik mijn handschoenen nog aan had. Terwijl ik dit deed drong het pas echt tot me binnen wat ik zonet allemaal gedaan heb!

Wij hebben in totaal vier bevallingen gezien, waarvan we er allebei eentje gedaan hebben, eentje in de ambulance was en de eerste hebben we geobserveerd. Wat waren dit keer op keer mooie ervaringen.

Hierna zijn wij naar de emergency room gegaan. Dit was wederom ook een hele interessante, soms ook heftige afdeling. Op de eerste dag bij binnenkomst zagen wij dat er een man in de trauma kamer lag. Hier waren zo'n 6 mensen om hem heen aan het helpen om de man in bedwang te houden. Een verpleegkundige gaf hem zuurstof door middel van een soort ballon in een ritme in te drukken. De man had namelijk een tube in de mond. Het bleek dat hij dronken binnen was gebracht, vandaar dat hij misschien ook wel zo sterk was en geen pijn voelde. Al snel werd gevraagd of wij wilde helpen met het in bedwang houden van de man. Imke heeft zijn arm stil gehouden, hij probeerde namelijk de hele tijd het infuus eruit te trekken. Ik wist niet goed wat ik moest doen en stond maar toe te kijken hoe sommige inmiddels op zijn benen zaten om deze stil te houden. Er werd aan mij gevraagd of ik de ballon wilde bedienen. Ik heb gezien dat deze rustig ingedrukt word op een bepaald tempo. Ik wist alleen niet hoe hard ik moest drukken en hoe snel... ik dacht alleen maar ‘iets doen is beter als niets doen.’ We zijn in totaal denk ik een uur met de man bezig geweest voor hij zo ver was om naar een groter ziekenhuis verplaatst te worden. Hij is er uiteindelijk in geslaagd om het infuus eruit te krijgen. Hierna werden wij goed begeleid en mochten we even rustig zitten om er over te praten en bij te komen. 

Later op de middag werd er een jongetje van 11 jaar binnen gebracht met een snee in zijn voet. Zijn voet was heel goed verbonden en het was even spannend hoe groot de wond was.. ik schrok ervan. Zijn hele voet lag open en moest gehecht worden. Er werd aan ons uitgelegd dat hij met zijn broertje met een mes heeft gespeeld.. ze vonden het leuk om ermee over te gooien. Op dat moment vroeg ik me af wat voor een mes het wel niet moest zijn geweest en waarom je met een mes zou willen spelen überhaupt.😅

Op een dag, ik weet niet meer welke dag werd er een man binnen gebracht.. hij lag er levenloos bij. In plaats van snel te handelen werd er rustig een hartfilmpje gemaakt om te kijken of zijn hart nog werkte. Er werd geen poging gedaan om te reanimeren en zijn broer en moeder liepen weg om met iemand te bellen. Imke en ik keken elkaar met angst in de ogen aan.. we gaan het toch niet mee maken dat iemand komt te overlijden. Wij vroegen of we iets kunnen doen en of er actie word ondernomen. Helaas deze man is overleden. Een 35 jarige jongen die jammer genoeg net te ver van het ziekenhuis af woont en te laat om hulp vroeg.

We hebben veel verschillende situaties gezien. De meeste mensen kwamen toch voor de animal bites.. hiervoor is een speciale ruimte in gericht. Aangezien hier veel straat honden en katten zijn, en de kinderen op straat spelen worden zij regelmatig gebeten.

Op onze laatste dag waren er twee operaties geplant, een staaroperaties en een navelbreuk. Aangezien deze op dezelfde tijd gepland stonden heeft imke bij de staaroperaties gekeken en ik bij de navelbreuk. Bij binnenkomst op de operatiekamer kreeg ik steriele kleren aan.. niet door hebbende dat ik degene ben die de dokter mag assisteren. Aangezien mijn Engels niet zo super is en imke in een andere kamer zat was het communiceren af en toe wat moeizaam. De medische termen in het Engels ben ik bovendien al helemaal slecht in. Gelukkig kom je met gebaren heel ver! Beide operaties zijn goed gegaan. 😉

Wij werden door het personeel wel goed opgevangen. Het was elke dag weer fijn om daar te zijn, ze tonen interesse in ons en willen ons zo veel mogelijk laten zien. Hier ga ik zeker in mijn laatste keuze week nog een keertje naartoe!

Na onze stage in het guimbal zijn wij naar het health center in miagao gegaan.

Hier hebben wij een interessante tijd gehad. Wij zijn met meerdere ritjes met de ambulance mee geweest.🚑🚑 Twee keer om een zwangere vrouw naar een ander ziekenhuis te brengen. Dit moest omdat wij hier niet alle materialen in het health center hebben. Een van de zwangere vrouw had weeën met 6 maanden zwangerschap. Zij had de week ervoor weeënremmers voorgeschreven gekregen maar helaas geen geld om ze te kopen. 

Het was leuk om met de ambulance mee te mogen rijden. Vol gas over alle wegen hier met de sirenes aan. Bovendien was er airco in de ambulances😉☀️

In deze week werd er ook een baby gevonden op de toilet van de kerk.. een schattig lief meisje van ongeveer twee dagen oud. Ze werd te vondeling gelegd. Dit gebeurt vaker in de Filipijnen maar is nog nooit in Miagao of omgeving gebeurt. Heel de stad wilde de baby graag zien en/ of adopteren. De baby is zelfs op het nieuws geweest. Ze heeft drie dagen in de clinic gelegen en is daarna verhuist naar een weeshuis. Wij hebben veel bij de baby gekeken. Zij heeft een mooie naam gekregen. Baby RHU, dit spreek je uit als 'roe'. Dit staat voor 'rural health unit'. Het gaat inmiddels goed met de baby, ze heeft eventjes in het ziekenhuis gelegen maar is gelukkig weer terug in het weeshuis. 

Ook hebben wij een dag bijgewoond waarbij vrouwen de pil in de arm kregen. Dit om te voorkomen dat ze niet (weer) zwanger worden. Dit was erg leerzaam en pijnlijk om te zien. 

Dit was mijn blog voor nu. Ik schrijf zo snel mogelijk een volgende over de weekenden en mijn vakantie in boracay!

Ik blijf het leuk vinden om reacties van jullie te lezen en te weten hoe het met jullie gaat.

Liefs,

Annemijn