De laatste weekjes werken.

Blog 6.

Lieve allemaal🙋‍♀️,

Inmiddels heb ik er alweer bijna drie weken vakantie met mijn ouders en zusje opzitten en moet ik nog steeds mijn blog maken van de laatste stage weken.

Oh oh oh wat heb ik het toch slecht bijgehouden. Dit is een leuk werkje voor mijn laatste dagje strand, heerlijk terug denken aan de onvergetelijke tijd die ik hier heb gehad.🏝😍

De eerste twee weken na de vakantie waren imke en ik ingepland op de activity center. Dit is alleen op maandag en woensdag middag van 14.00-16.00uur voor kinderen met een handicap.  Aangezien dit alleen op de maandag en woensdag is gaan we op de dinsdag en donderdag mee met field duty, op vrijdag zijn wij altijd vrij. De week daarna stonden we op field duty ingepland en de laatste week mochten we zelf kiezen. Op 12 juni vieren  ze hier independence day, wij waren dus lekker nog een dagje langer vrij. Deze dag stond in net teken van de was doen en verder lekker relaxen. De was doen is niet een van mijn favoriete bezigheden maar ook dat moet gebeuren. Als er dan een lekker muziekje op staat en we doen de was gezellig samen dan kan dat nog best leuk zijn. 👚👗👖👙

Op de dinsdag ben ik meegegaan met field duty aangezien Monica en Anouk hier ingeroosterd waren gingen we samen. Helaas was Anouk ziek en ging ik dus alleen met Monica en imke op field duty. We zijn naar barangay dawog gegaan en hebben meegekeken en mee gedaan met de bloedsuiker metingen. Alle ouderen en bewoners die bekend zijn met diabetes uit deze barangay waren uitgenodigd voor een controle. 

Op woensdag zijn wij naar het activity center, wat was dit leuk! Geweldig om de kinderen zo zien te genieten en een spelletje met ze te spelen. Allemaal stuk voor stuk uniek en bijzonder, geweldig om mee te mogen maken. 

Wij zijn nog twee keer terug gegaan tijdens onze field duty naar de barangay dawog, dit komt omdat de andere barangays te ver weg zijn of onveilig voor ons. Hier hebben we nog een keer meegekeken met de tandarts die een kleuterklas ging controleren. Wat vonden de kindjes het spannend allemaal. Ik had toevallig nog wat bellenblaas bij mij dus die hebben we uitgedeeld aan de kinderen, zodra iedereen aan de beurt is geweest. Hierdoor waren de kindjes minder verlegen naar ons toe en wilde ze zelfs met ons op de foto of een foto van hun zelf maken. 📸 De andere dag hebben we gekeken hoe verschillende baby's en jonge kinderen ingeënt werden. Hier zijn we natuurlijk ook met veel baby's op de foto gegaan.  Er was ook een baby’tje bij met het down syndroom, echt een heel schattig kindje.👶🏽 De andere dagen field duty stonden in het teken van dengue voorlichtingen op scholen. Ik ben meegegaan naar drie verschillende scholen. Aangezien er in het Filipijns gesproken werd heb ik er niet veel van verstaan. Het werd erg gewaardeerd door de scholen als wij ook een klein praatje met advies gaven aan de scholieren. Wij zijn dan dat ze goed hun best op school moeten doen en altijd voorzichtig zijn. De meeste hebben nog nooit eerder een blanke gezien. Dit vonden ze daarom ook erg leuk en spannend. We zijn met een hoop kinderen op de foto gegaan en zelfs de directeur van de school wilt met ons op de foto. 

De laatste keer field duty zijn we meegegaan naar een barangay waar uitleg werd gegeven over ondervoeding. Sommige kinderen waren erg ondervoed. Er was een meisje bij van twee jaar oud maar ze was even groot als een zes maanden oude baby. Ze kon ook niet zelf lopen, staan of iets vasthouden. Haar moeder had hier geen problemen mee, die vond het wel fijn om nog even een baby te hebben. Ikzelf schrok hier wel een beetje van. Onze collega’s van het ziekenhuis legde uit dat deze moeder haar kindje zelf weinig eten gaf zodat ze altijd klein zou blijven. Helaas is de moeder niet op de hoogte van de gevaren hiervan, waardoor het meisje een ‘special kid’ is geworden met een achterstand. We hebben mee geholpen met het uitdelen van de extra voeding die aan de kinderen werd toegereikt. 🍼🍵 De voeding die zij kregen was een soort pap met een chocolade smaakje.

In de laatste week stage hadden we de keuze waar we stage gingen lopen. Op maandag waren we door het activity center uitgenodigd om de jury te zijn van een voedingswedstrijd. De familie van de special children werd opgedeeld in 6 verschillende groepen. Ieder groepje heeft een eigen gerecht voorbereid. Wij moesten hierbij letten op de hygiëne, de op maak van de tafel, samenwerking en de smaak natuurlijk! Het was erg leuk om te zien hoe iedereen zijn best deed! En het eten smaakte allemaal heerlijk.. moeilijk kiezen dus! De winners hebben uiteindelijk een certificaat gekregen en hierna mocht iedereen eten wat ze wilde.. smikkelen dus 😉. Na de wedstrijd was er een school uitgenodigd, kinderen uit gezinnen die het niet heel breed hebben die samen met hun ouders kwamen. Er werden dansoptredens gedaan, echt super leuk! Zowel kinderen als ouderen deden mee. Wij hadden met ons allen, al onze kleren en spullen goed uitgezocht van te voren en dit werd als prijs voor verschillende spelletjes weg gegeven. Als afsluiten kregen wij ook twee certificaten voor het helpen en mee kijken bij het activity center, wat leuk dat het zo enorm gewaardeerd word!😍🏅

De andere twee dagen hebben we meegelopen op het Guimbal hospital. Bij de health center waren de meeste verpleegkundige een week vrij omdat een nieuw contract aangevraagd moest worden.. vandaar dat daar niet zo veel te doen was.

Hier hebben we nog twee bevallingen mogen doen, waarvan ik er eentje gedaan heb. 😍 Dit betekent dat ik in totaal twee bevallingen zelf heb gedaan, wat een ervaring! Het blijft mooi om mee te maken! We hebben ook meegekeken hoe verschillende ingegroeide teennagels behandeld werden.. niet heel prettig om te zien kan ik je zeggen!😕 Monica en ik hebben nog een man binnen gebracht in het ziekenhuis. Tijdens onze lunch wilde wij terug naar het boarding house omdat we daar iets op moesten halen. We waren net de bocht om met de jeepney toen we een man met schokkende bewegingen op de grond zagen liggen. De verpleegkundige in ons kwam naar boven, we moesten deze man helpen. Aangezien het erop leek dat hij een epileptische aanval had hebben we besloten om hem niet in de stabiele zijligging te leggen. We zijn bij hem gebleven tot de ambulance gearriveerd was aangezien de man wonden in het gezicht had. Toen de ambulance arriveerde zagen we dat er alleen een chauffeur in zat en daarom hebben we besloten om mee terug te gaan naar het ziekenhuis om hem te begeleiden. Eenmaal in het ziekenhuis bleek dat deze man een bekende was van het ziekenhuis, hij is bekend met epilepsie alleen de medicijnen zijn te duur voor hem. Hierdoor krijgt hij regelmatig een insult waarbij hij op de grond valt. Het is al vaker voorkomen dat hij hierbij verwondingen krijgt. 

We hebben nog een keer over alle afdelingen gelopen uiteindelijk de cadeautjes gegeven die we gekocht hebben van het ingezamelde geld.

We hadden een erg groot bedrag opgehaald om spullen te doneren aan onze stageplekken, iedereen heel erg bedankt daarvoor! Hiervan hebben we besloten om mee te helpen bij het help filipino special children activity center om een omheining te maken zo kan niemand meer zomaar het terrein betreden en kan er gestart worden met een moestuintje. Ook kunnen er zo geen dieren, zoals geiten, honden en koeien meer op het terrein komen. In Nederland is deze foundation opgericht en zij zijn ook al geld aan het ophalen voor de omheining van de school. Het help filipino special children activity center bestaat nou eenmaal op donaties vanuit de foundation. We gaan 8 hekken laten maken met de volgende tekst erop; ' donated by: ANNEMIJN GROTENS FAMILY AND FRIENDS' en zo krijgt iedereen een eigen stukje hek. Aan het Guimbal hospital hebben wij babydoekjes gegeven met mutsjes. Deze worden gebruikt om de baby schoon te maken en in te wikkelen na de geboorte. Niet alle moeders zijn voorbereid op een bevalling of hebben hier geen geld voor, vandaar dat ze dit in het ziekenhuis heel erg goed kunnen gebruiken. Aan het health center hebben wij een geld bedrag gegeven waar ze samen konden overleggen wat ze willen kopen. Ze hebben besloten om van het geld een geluidsinstallatie te kopen die ze mee kunnen nemen als ze op field duty gaan om voorlichtingen te geven op scholen. Vaak word er een microfoon en boksen geleend alleen doen deze het niet altijd heel goed! Ik ben zeker tevreden met wat wij met al het geld hebben kunnen doen en denk dat ze er veel aan hebben! Nogmaals bedankt iedereen!😍

De laatste dag met ons achten samen zijn wij voor de laatste keer uitgenodigd om de ceremonie bij te wonen van de burgemeester. Hier kregen wij ook een certificaat vanwege onze inzet in de health center, wat leuk!🏅 Het was een warme ochtend en helaas tijd ook afscheid te nemen. Nu weten de meeste inmiddels wel dat ik echt heel slecht in afscheid nemen ben.. ik was daarom ook de eerste die begon met huilen. En dat terwijl ik nog niet echt afscheid hoefde te nemen want ik zou nog terug komen met mijn eigen ouders. Maar dat afscheid nemen is altijd een dingetje bij mij en hoe goed ik me er ook op probeer voor te bereiden.. het blijft altijd tegen vallen. Echt afscheid te nemen hoef ik natuurlijk niet want ik weet zeker dat ik een keer terug wil naar de Filipijnen, en dan wil ik alle lieve mensen natuurlijk weer ontmoeten! 

Binnen de groep hebben we het niet altijd fijn en leuk gehad.. maar wat wil je anders met een groep van acht meiden. Desondanks heb ik echt een onvergetelijke tijd gehad in de Filipijnen en van alles en iedereen ontzettend erg genoten. Ik zou dit zeker over willen doen als dat kon! Wat een lieve gastvrije mensen zijn de filipino's en wat een fijne cultuur hebben ze hier! See you again Philipines🇵🇭😊

Liefs, 

Annemijn.